Woensdagmorgen. 11u45. Na lang
zoeken en kwade blikken aan de infodesk van het busstation, vinden we
uiteindelijk de juiste bus richting Porto. Het zonnetje schijnt al hard; we
zijn er klaar voor. Onze buurman op de bus precies iets minder. Hij legt zijn
zetel zodanig plat dat er amper ademruimte voor ons overblijft. Zelf de oude
roddelvrouw schuin achter ons merkt op hoe oncomfortabel dit wel niet moet zijn
voor ons. Even later, aan de grens met Portugal, komen agenten van de douane
onze bus binnen voor paspoortcontrole. De man van Marokkaanse afkomst begint
zich plots vreemd te gedragen. We hebben het gevoel dat er iets niet klopt.
Onze vermoedens worden bevestigd. Vijf minuten later stoppen we en moet de man
de bus verlaten.
We zetten onze reis verder om
even later in het zonnige Porto aan te komen. Slim zoals we zijn, zijn we
vergeten de weg van het busstation naar het hotel op te zoeken. We hebben
duidelijk onderschat hoe moeilijk een conversatie in het Portugees niet is.
Portugees valt voor ons totaal niet te vergelijken met de Spaanse taal, zoals
we die in Salamanca kennen. Uiteindelijk vinden we toch enig jong volk dat de
Engelse taal machtig is, en dat zelf bereid is om andere Portugezen aan te
spreken om ons te helpen. Al blijkt ook hier een addertje onder het gras te
zitten. Op het einde van ons gesprek worden we vriendelijk verzocht een
financiële bijdrage te leveren aan de slaapplaats van de man. Natuurlijk gaan
we daar niet op in.
Even later komen we veilig en wel
aan in het Nasoni hostel waar we vriendelijk ontvangen worden door Joachim. Het
bezoek van twee jonge vrouwen brengt hem duidelijk van de kaart. Het scannen
van onze identiteitskaarten loopt niet zo vlot, waarnaast hij ons ook tal van
informatie vergeet mee te delen. Al maakt het glaasje Porto dat we aangeboden
krijgen veel goed. Hmmmm… heerlijk! =)
Dat smaakt naar meer! Maar eerst zoeken we onze kamer, de ‘metal room’, op om
ons wat te verfrissen en te bekomen van de lange busreis. We verzetten ook het
uur op ons horloge, want in Portugal is er een uur tijdverschil met Spanje!
Daar hadden we helemaal niet aan gedacht, al komt het ons goed uit!
We willen onze avond goed
benutten en besluiten gebruik te maken van de gratis fietsen in het hotel om zo
de stad al enigszins te verkennen. Al hebben we er niet op gerekend dat Porto
zo heuvelachtig is. Op ons pad komen we heel wat rare mensen tegen. Porto wordt
gekenmerkt door heel wat zwervers en arme bevolking. Op een gegeven moment – nadat
we de fietsen al opgegeven hebben – stappen we een mini straatje in. De vele
blikken en Portugese klanken die we te horen krijgen, doen ons na minder dan
vijf meter rechtsomkeer maken. Awtsj, slechte eerste indruk. Na een bezoekje
aan de toeristische dienst en de aankoop van chips en wijn in de Portugese Día
(meerbepaald: Mini Precio), zetten we moedig onze toch verder, want we hopen
vandaag al het strand te bereiken.
Helaas, toch iets te overmoedig.
Naast water is er op onze eindbestemming niet veel zand te bespeuren. De
uitzichten die we op onze weg tegenkomen zijn echter wel mag-ni-fique! We
zetten ons op een terrasje en genieten van koteletjes, quiche en een prachtige
zonsondergang boven de rivier de Douro. WAW! Langs het water voelen we ons al
veel meer op ons gemak. Na de nodige kiekjes en wooooooow-kreetjes, leiden een
aantal steegjes ons terug naar onze fietsen. Deze keer mogen we bergaf rijden.
Oef! In het hotel blijkt nog maar eens de verwarring van Joachim. Blijkbaar is
het gewoonlijk dat fietsen om 19u binnengebracht worden. Wij zijn echter om 19u
vertrokken en slechts om 22u30 toegekomen…
Vermoeid van onze reis besluiten
we nog even na te genieten op het gemeenschappelijk balkon van ons hotel. We leren
er Dany en Gaby kennen, een koppel uit Australië, en twee mannen uit Parijs en
Brazilië. Verhalen worden uitgewisseld, Caipirinha’s worden uitgedeeld en zo loopt de avond
stilaan op zijn eind… Als de komende dagen even fantastisch verlopen als vanavond, wordt dit tripje zeker en vast geslaagd! We zoeken ons bed op en ontdekken plots waarom onze kamer
de ‘metal room’ heet: blijkbaar is ons hotel in de uitgaansstraat gesitueerd en
kunnen we dus dagelijks genieten van de favoriete, Portugese muziek. Hip hoi… Slaapwel!
