No digo 'adios', pero 'hasta pronto'

Ik besef dat het in mijn vorig blogbericht bij 'Part 1' gebleven is... Mijn laatste dagen in Salamanca zijn zo voorbijgevlogen dat ik amper de tijd had om iets op papier te pennen. Na Porto besloot ik terug in mijn cursussen te vliegen, aangezien er mij op 26 juni nog een examen in België te wachten stond. Alhoewel.. filosofische teksten leken mij geen juiste invulling van het einde van mijn Erasmus, waardoor ik besloot om meer pauze te nemen dan te studeren. 's Avonds ging ik tapas eten met vrienden en beleefde ik de zaligste botellóns. Helaas moest er ook afscheid genomen worden... Jenny vertrok naar Noorwegen, Emma naar Zweden, Anna naar Duitsland, enzovoort. De mooie herinneringen bleken echter sterker te zijn dan de gedachte aan gemis, waardoor ik met een lach afscheid kon nemen. 

Naar huis gaan zonder de culinaire Spaanse hoogstandjes onder de knie te hebben, leek me 'imposible'. David dacht er net hetzelfde over en leerde me daarom de kneepjes van het tortillavak. Samen met hem en een aantal andere Spanjaarden trok ik ook een avond naar de Middeleeuwe markt in Salamanca. Gezellige boel daar: kraampjes met juwelen, kebab, typisch Spaanse gerechten en vuurwerk. De perfecte combinatie voor een zalige avond! Vervolgens mocht ik vrijdag Seger verwelkomen in Salamanca voor een aantal fijne broer-zus-momenten. We genoten van een caña op Plaza Mayor, trotseerden de vele trappen van de kathedraal, hopten van parkje naar parkje en eindigden ons weekend tot slot met een verkwikkende duik in het openluchtzwembad van Salamanca. Heerlijke tijden! 

Na zijn vertrek besefte ik meer dan ooit dat het einde in zicht kwam. De datum van mijn vertrek werd concreet. Ik sprak niet langer van 26 juni, maar van 'nu dinsdag'... Om van iedereen afscheid te kunnen nemen, ging ik op zondag tapas eten met mijn vrienden, om vervolgens te eindigen met een enorm gezellige botellón op mijn kot. Het was echt de mooiste 'despedida' die ik me kon inbeelden. Omdat ik het niet bij iedereen over mijn hart kon krijgen om 'hasta luego' te zeggen, werd het afscheid met velen uitgesteld naar de volgende dag. Tussen het valiezen maken door, hield ik een picknick met Fotini in het park, gaf ik een laatste knuffel aan Nele op Plaza Mayor, ging ik met Fatima tapas eten in mijn favoriete restaurantje 'Cervantes' om vervolgens tot in de late uurtjes met Louisa te babbelen op kot. 

Dinsdagochtend om 4u45 ontwaakte ik voor de laatste keer in mijn kotje in Salamanca. Om mezelf wakker te krijgen (amper drie uurtjes slaap) nam ik een verkwikkende douche, om vervolgens zwaar geladen (23 kilo + 12 kilo handbagage bleek later) richting busstation te vertrekken. Aangezien ik nog een laatste blik wilde werpen op het prachtige Salamanca, vertikte ik een taxi te bellen (tot spijt van mijn schouders). Een zat koppel Spanjaarden toverde alsnog een lach op mijn gezicht. Ze dachten dat ik een verdwaalde reiziger was, op weg naar Compostella! Heerlijk! :) De bus richting Madrid was uitgerust met zachte zeteltjes; ideaal om een siësta te houden. De weg naar het busstation, en vervolgens naar de luchthaven, was ik ondertussen al meer dan gewoon. Binnen de kortste keren zat ik dan ook op het vliegtuig richting Brussel...

Vandaag is het maandag 9 juli en ben ik bijna twee weken terug in België. Hoewel het afscheid me zwaar viel, ben ik het Vlaamse leventje al weer helemaal gewoon. Mijn tweede week vakantiejob is gestart, Brecht werd weer geknuffeld en ook het weerzien met vrienden en familie deed me heel erg deugd. Vrijdag kon ik mijn punten checken op Toledo. Tot mijn vreugd heeft de KULeuven niets naar beneden gehaald, waardoor ik trots mijn Erasmussemester kan afsluiten met een 12, 16,18, 18 en 19! :) Maar die punten zijn niet datgene wat ik me later zal herinneren... de ervaring daarentegen, zal ik nooit vergeten: de Spaanse taal die ik meester werd, de Spaanse cultuur en gewoonten die me dagelijks verrasten, de Erasmusvrienden die me ongelofelijk gelukkig gemaakt hebben,... 

Al bij al kan ik alleen maar zeggen dat ik net het semester van mijn leven achter de rug heb. De vele unieke ontmoetingen, de zalige reisjes, de nachtelijke uitstapjes, de leerrijke conversaties,... het lijken banale dingen, maar ik weet dat ze me gevormd hebben tot de persoon die ik nu ben. Ik weet nu wat ik wil en met wie ik het wil. Ik weet wat m'n dromen zijn en dat ik ze moet nastreven! En dat moeten jullie ook doen! Vrienden, familieleden en alle andere lezers, er rest mij nog één boodschap meer bij het eindigen van dit blogbericht: bedankt, bedankt, bedankt! Bedankt dat jullie mee deze unieke ervaring mogelijk maakten en dat jullie erin geslaagd zijn om mijn - soms iets te lange - blogberichten tot het einde te doorploeteren. Gracias!