Primeras impresiones

6u45. De wekker loopt af. Vandaag is het zover: mijn vertrek naar Salamanca. Vijf maand zal ik er de tapasbars verkennen, de Spaanse taal leren beheersen, wat cultuur opsnuiven en hopelijk ook een aantal lessen volgen. :) Hoewel ik hier al meer dan een jaar naar uitkijk, lijkt mijn vertrek toch iets te dicht te komen, want voor ik het vliegtuig op spring, moet ik natuurlijk ook nog afscheid nemen. De prille ochtendzon kan niet voorkomen dat er toch een paar druppeltjes vallen. Familie en vrienden - in het bijzonder dat ene fantastische persoontje uit de Schapenstraat van Leuven - zullen zwaar gemist worden! 

Met m'n dertig kilo's - twintig kilo in mijn rugzak en tien kilo in handbagage - wring ik me tussen de vele werkmensen op de trein naar Brussel. De NMBS zou de NMBS niet zijn indien er geen vertraging was... Ik vrees dat ik mijn overstap naar Charleroi mis, maar ook daar blijken technische problemen voor 12 minuten vertraging te zorgen. Een geluk bij een ongeluk! :) Ook in Charleroi loopt alles vlotjes, waardoor ik binnen de kortste keren in de luchthaven van Ryanair beland. 

Grote stress wanneer mijn rugzak op de weegschaal gezet wordt. Exact 20 kilo! Opgelucht schuif ik aan in de rij aan gate 7 en twee uur later land ik in Valladolid waar het zonnetje al straalt. Ik ontmoet er een aantal andere Belgische meisjes die dezelfde richting uit moeten en samen gaan we op zoek naar een bus die tot in Salamanca rijdt. Na een tussenstop in Valladolid centrum beland ik uiteindelijk op mijn eindbestemming. Hoera! Na het uitwisselen van gsm-nummers met Kirsten, één van de Belgische meisjes, komt Lieselot me ophalen om richting kot te wandelen en de eerste impressies van Salamanca op te doen. 

In Paseo de San Antonio staat m'n kotbaas me al op te wachten. Hij brabbelt er maar op los in het Spaans en ik begrijp er niets van. Wanneer ik hem vraag om trager te spreken, begint hij - net zoals andere Spanjaarden - gewoon luider te babbelen. Typisch! :) Ik word hier direct ondergedompeld in een heus taalbad. Gelukkig is Lieselot er nog om mijn vertaler-tolk te spelen! Stiekem verlang ik al naar de moment waarop ik even goed Spaans kan spreken. Morgen eens kijken wanneer die Spaanse cursussen starten! 

Om me toch al wat thuis te voelen in deze nieuwe, onbekende stad, begin ik dadelijk mijn kot in te richten met wat foto's van vrienden. Van al dat treinen & vliegen heb ik honger gekregen. Vlak tegenover mijn kot is er een 'el arbol' waar ik brood met choco koop, kwestie van mijn Belgische roots niet te verloochenen! ;) 's Avonds ben ik al uitgenodigd bij Pia, een vriendin van Lieselot en een kotgenoot van Kathelijne (de andere Belgische pedagoog die hier dit semester vertoeft). Na een paar uurtjes slaat de vermoeidheid toch toe en besluit ik m'n bed op te zoeken. Wat een dag...